Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2017r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Justyna Krzysztofik - Skrzydłowska

Protokolant Karolina Birulo

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniach 15.12.2016r., 22.02.2017r. i 17.08.2017r.

sprawy T. H.

urodz. (...) w L.

syna L. i A. z d. L.

obwinionego o to ,że:

w dniu 26 czerwca 2016r. o godzinie 21:00 w G., na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), kierując pojazdem marki S. (...) nr rej. (...), poprzez nie ustąpienie pierwszeństwa przejazdu kierującej pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) doprowadził do zderzenia się pojazdów czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

I.  obwinionego T. H. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 118§ 1 i 3 kpw i art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 961,34 złotych i na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 Ustawy z dnia 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych wymierza opłatę w wysokości 30 złotych .

Sygn. akt II W 392/16

UZASADNIENIE

SĄD REJONOWY USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY:

W dniu 26 czerwca 2016r. o godzinie 21.00 w G. T. H. – podróżujący z żoną i synem, kierując samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) pokonywał ul. (...) z zamiarem skrętu na skrzyżowaniu w ul. (...). Spostrzegając z ul. (...) – drogi o ruchu podporządkowanym i oznaczonej znakiem pionowym A-7 „ustąp pierwszeństwa”, w lustrze drogowym światła jadącego pojazdu, wjechał w ul. (...) – drogę z pierwszeństwem przejazdu stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W powyższy sposób nie udzielił pierwszeństwa w ruchu wjeżdżającej na skrzyżowanie z ul. (...) – drogi jednokierunkowej kierującej A. (...) o nr rej. (...) K. Ś.. Dostrzegając pojazd A. z odległości ok. 18-19 m T. H. kierowany pojazd zatrzymał, zaś kierująca A. hamując skręciła w lewo, lecz mimo to doszło do zderzenia pojazdów, a następnie pojazd marki A. uderzył w ścianę budynku.

( dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego T. H. – k. 11-12, 30 verte, zeznania świadka K. Ś.-k. 9, 30 verte-31, zeznania świadka T. F. – k. 59-59 verte, zeznania świadka K. K. – k. 5, 31, zeznania świadka M. S. – k. 31-31 verte, zeznania świadka P. B. – k. 31 verte-32, częściowo zeznania świadka M. H. –k. 31 verte, częściowo zeznania świadka G. H. – k. 31, opinia pisemna biegłego z zakresu ruchu drogowego M. K. –k. 76 -88, notatka urzędowa –k. 1, karta zdarzenia drogowego – k. 2, płyta CD ze zdjęciami –k. 59, zdjęcia – k. 27-29 )

Wzajemna widoczność na dojeżdżające do skrzyżowania dróg pojazdy była ograniczona zabudowaniami, stąd dla zwiększenia widoczności na jezdnię ul. (...) z ul. (...) ustawione jest lustro drogowe. W czasie powolnego wjazdu na jezdnię ul. (...), odbywający się ruch na tej ulicy, jest wyraźnie widoczny na odcinku wynoszącym co najmniej 70m. Prędkość A. przed zderzeniem nie przekraczała 36 km/h.

( dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego T. H. – k. 11-12, 30 verte, zeznania świadka K. Ś.-k. 9, pismo Zarządu Dróg Powiatowych w L. – k. 69-70, opinia pisemna biegłego z zakresu ruchu drogowego M. K. –k. 76 -88 )

Po zderzeniu pojazdów T. H. wycofał kierowane S. ok. 2 m do tyłu zajmując ul. (...).

( dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego T. H. – k. 11-12, 30 verte, zeznania świadka T. F. – k. 59-59 verte, zeznania świadka P. B. – k. 31 verte-32, opinia pisemna biegłego z zakresu ruchu drogowego M. K. –k. 76 -88 )

W pojeździe marki S. pęknięciu uległa lewa strona zderzaka przedniego i zderzak ( naroże ) został otarty poprzecznie. W samochodzie marki A. natomiast uszkodzeniu uległ lewy reflektor oraz znacznie odkształcony został przedni lewy błotnik, zaś z prawej trony odkształceniu uległ przedni zderzak, pokrywa komory silnika oraz prawy reflektor.

( dowód: opinia pisemna biegłego z zakresu ruchu drogowego M. K. –k. 76 -88, płyta CD ze zdjęciami –k. 59, zdjęcia – k. 27-29 )

Kierowcy pojazdów w trakcie zdarzenia byli trzeźwi.

( dowód: protokoły użycia alksoensora – k. 3,4 )

T. H. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu zakwalifikowanego jako kolizja drogowa z art. 86 § 1 k.w. Na etapie czynności wyjaśniających podniósł, że pierwszeństwa przejazdu nie wymusił, bowiem w trakcie zdarzenia był już uczestnikiem ruchu na drodze z pierwszeństwem przejazdu. Opisał, że spoglądając w lustro drogowe przed wjazdem z drogi podporządkowanej – ul. (...), dostrzegł dwa małe punkty – reflektory samochodu, z którym nastąpiło zderzenie, lecz gdy te punkty widział to pojazd ten znajdował się ok. 106 m od skrzyżowania, toteż na skrzyżowanie wjechał i po wjeździe dostrzegł gnające przed nim na czołowe zderzenie A.. Wówczas pojazd zatrzymał, zaś A. skręciło w prawo i choć myślał, że go wyminie, uderzyło w samochód obwinionego lewą stroną zderzaka, odbiło się w prawo i dalej uderzyło w ścianę budynku, po czym na ok. 60 cm od budynku odskoczyło. Dodał, że wskutek uderzenia jego pojazd także odskoczył do tyłu na ok. 60 cm pozostawiając na asfalcie ślady opon. Sugerował, że w rozmowie kierująca A. oznajmiła, że kierowała pojazdem z prędkością co najwyżej 65 km/h i wie, że to za szybko. Na tej podstawie obwiniony twierdził, że prędkość przekroczyła i to był powód zaistnienia kolizji drogowej.

W toku rozprawy obwiniony podtrzymał poprzednie wyjaśnienia, a nadto dodał, że po zderzeniu cofnął kierowane auto, celem przepuszczenia innego. Policji tej okoliczności nie wskazał, gdyż nie był o to pytany.

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Nie przekonują argumenty linii obrony prezentowanej w niniejszej sprawie. Zgromadzony materiał dowodowy, w tym na wniosek obrony –w postaci opinii biegłego, w sposób jednoznaczny wskazuje, że zarzut czyniony T. H. jest trafny. Wina spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, dalej zderzenia pojazdów i uderzenia w ścianę budynku drugiego z samochodów uczestniczących w zdarzeniu leży tylko po stronie obwinionego.

Pisemna opinia z zakresu ruchu drogowego biegłego M. K. przekonuje. Zawarte w niej wnioski wyprowadzone zostały na podstawie wnikliwej i jasnej analizy okoliczności zdarzenia. Formułowany w końcowej fazie postępowania sądowego wniosek, jakoby opinia wymagała uzupełniania był bezzasadny. Okoliczność, że opinia biegłego –specjalisty w zakresie ruchu drogowego może być dla linii obrony niekorzystna nie oznacza, że opinia jest niejasna, niepełna i sprzeczna. Opinia sporządza dla potrzeb niniejszego postępowania posiada wszelkie niezbędne walory, by dać jej wiarę w całości.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków: K. Ś., T. F., P. B., K. K. i M. S.. Relacje te korelują ze sobą wzajemnie tworząc logiczną całość i wespół z opinią biegłego dają Sądowi pełnowartościowy obraz zaistniałego zdarzenia drogowego.

Dał Sąd wiarę także zgromadzonej w toku czynności wyjaśniających dokumentacji w postaci notatki urzędowej, karty zdarzenia drogowego, materiałom zdjęciowym, protokołom użycia alcosensorsa, który to materiał dowodowy dał podstawy do wydania opinii przez biegłego i zasadniczo nie był kwestionowany przez strony.

Ostrożnie ocenił Sąd zeznania najbliższych obwinionemu świadków- podróżujących z nim G. H. i M. H.. Opis przebiegu zdarzenia i ocena jazdy kierującej A. są tendencyjne i służą poparciu nieudolnej linii obrony.

Zeznaniom M. H. oraz G. H. dał Sąd wiarę w części dotyczącej obserwacji przez obwinionego drogi w lustrze drogowym, samego wjazdu na drogę z pierwszeństwem przejazdu, a dalej wycofania prowadzonego auta. W tym zakresie bowiem relacje świadków są zbieżne, zasadniczo nie były kwestionowane przez inne dowody oraz korespondują z treścią opinii biegłego.

Wyjaśnienia obwinionego w powyższym zakresie Sąd uznał również za wiarygodne, wiary tej odmówił w dalszej części – w której wersja obrony przeczy wiarygodnym dowodom.

Powyższy wiarygodny materiał dowodowy wskazuje, że T. H. wjeżdżając z drogi podporządkowanej w drogę z pierwszeństwem przejazdu nie spełnił obowiązku zachowania szczególnej ostrożności. Dokonując sprawdzenia, czy na drodze z pierwszeństwem przejazdu, w którą zamierzał wjechać, odbywa się ruch innych pojazdów i czy jego wjazd nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa tego ruchu, dostrzegł światła nadjeżdżającego samochodu marki A., a mimo to zdecydował się wjechać na drogę z pierwszeństwem przejazdu. W ten sposób wymusił kierującej A. pierwszeństwo i doprowadził do zderzenia pojazdów.

Sugestia obwinionego, jakoby widoczne dla niego światła drugiego pojazdu wskazywały na istotną odległość od samego skrzyżowania nie mogła uwalniać od odpowiedzialności prawnej. Skoro, jak wynika z opinii i samych wyjaśnień, w lustrze drogowym obwiniony dostrzegł światła poruszającego się pojazdu pokrzywdzonej drogą z pierwszeństwem przejazdu powinien powstrzymać się z wjazdem na tą drogę do czasu przejazdu tegoż samochodu i upewnienia się, że wjazd nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu. Tego obwiniony zaniechał.

Podnoszona przez obwinionego nadmierna prędkość A., w porównaniu z tą jaka pozwoliłaby obwinionemu na bezkolizyjny wjazd na skrzyżowanie i drogę z pierwszeństwem przejazdu nie przekonują. Wersja obwinionego, jakoby kierująca A. miała gnać pozostaje w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami T. F. - przypadkowego świadka zdarzenia nie zainteresowanego rozstrzygnięciem sprawy. Biegły w opinii dodaje, że prędkość A. przed zderzeniem nie przekraczała 36 km/h. Nadto nawet w przypadku rozwijania przed rozpoczęciem manewru hamowania przez kierującą A. prędkości nadmiernej i tak ocena oddalenia jadącego ul. (...) należała do obwinionego. Skoro zgodnie z opinią biegłego w czasie powolnego wjazdu na jezdnię ul. (...), odbywający się ruch na tej jezdni jest wyraźnie widoczny na odcinku wynoszącym co najmniej 70 m, zaś z wyjaśnień obwinionego wynika, że po wjeździe na skrzyżowanie i drogę ul. (...) dostrzegł A. z odległości ok. 18-19 m, to oznacza, że nie dokonał w chwili wjazdu należytej obserwacji ruchu na drodze głównej ograniczając się jedynie do wcześniejszej obserwacji tej jezdni w lustrze drogowym.

Wskazać więc należy, że to nie prędkość, lecz zachowanie obwinionego, który mimo dostrzeżenia w lustrze drogowym świateł pojazdu wjechał na jezdnię drogi z pierwszeństwem przejazdu był przyczyną przedmiotowej kolizji drogowej. T. H. wjechał na jezdnię drogi poprzecznej – ul. (...), na której kierujący pojazdami posiadali pierwszeństwo w ruchu. Skoro w trakcie dojazdu do skrzyżowania dróg omijał znak A-7, widział w lustrze światła jadącego w jego kierunku pojazdu, to doskonale wiedział, że jest na drodze o ruchu podporządkowanym, na której kierujący zbliżający się do skrzyżowania jest zobowiązany ustąpić pierwszeństwa kierującym zbliżającym się do skrzyżowania drogą z pierwszeństwem przejazdu. Obowiązek ten zbagatelizował i nie zachował wymaganej w tych warunkach szczególnej ostrożności doprowadzając do przedmiotowego wykroczenia.

Reasumując nie doszukał się Sąd podstaw do zakwestionowania trafności stawianego obwinionemu zarzutu naruszenia dyspozycji art. 86 § 1 k.w.

Sąd ocenił, że stopień społecznej szkodliwości czynu, o jakim mowa w art. 47 § 6 k.w. jest znaczny wobec rozmiarów wyrządzonej szkody w pojeździe A., znacznej wagi naruszonych przez sprawcę obowiązków jako kierowcy, ignorancji zasad ruchu drogowego, na którą wskazuje wjazd na skrzyżowanie i drogę z pierwszeństwem przejazdu mimo dostrzeżenia w lustrze drogowym drugiego samochodu, któremu to pierwszeństwa miał ustąpić.

Z okoliczność obciążającą wymiar kary Sąd przyjął stworzenie dodatkowego niebezpieczeństwa względem podróżujących z obwinionym osób. Za łagodzącą natomiast uznał wiek obwinionego i doświadczenie życiowe.

W świetle powyższych okoliczności oraz stopnia społecznej szkodliwości wykroczenia Sąd uznał, że kara 250 zł grzywny spełni swoje cele prewencyjne i wychowawcze. Kara ta jest wyważona, sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym oraz daje podstawy do przyjęcia, że w przyszłości obwiniony będzie przestrzegał porządku prawnego, kara ta zmobilizuje T. H. do dbałości o przestrzeganie zasad ruchu drogowego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o regułę procesową wyrażoną w art. 627 k.p.k. mającą po myśli art. 118 § 1 k.p.w. i art. 119 k.p.w. odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenia. Koszty w sprawie – o charakterze zryczałtowanym wyniosły łącznie z kosztami sporządzenia opinii biegłego 961,34 zł. Nadto Sąd wymierzył opłatę karną kwocie 30 zł na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o płatach w sprawach karnych.